Het is twee jaar geleden dat ik hier nog iets postte. En het is nu ongeveer twee uur geleden dat ik de hoop in onze regering ben verloren en mijn hoop op een haalbaar sociaal werk heb zien verdampen.
Al 5 jaar werk ik als sociaal werker in het CAW. Op 15 juli kreeg ik twee cliënten over de vloer; één iemand die verzoop in de schulden en één iemand die het leven niet meer zag zitten. De ene wou ik op een wachtlijst voor budgetbegeleiding zetten van 6 maanden, de andere wou ik op een wachtlijst voor het CGG zetten van ongeveer 1 jaar. Van beiden kreeg ik dezelfde boodschap. “Het zal tegen dan niet meer nodig zijn, want ik maak er wel gewoon een eind aan.” Het licht ging uit bij mij en ik crashte op het werk. Sindsdien zit ik thuis en probeer ik te herstellen van een burn out, van het gevoel dat ik nutteloos ben en niemand nog lijk te kunnen helpen. Dat ongeacht hoe hard ik ook werk en hoe hard ik ook probeer, ik uiteindelijk mensen voor mijn ogen zie instorten en kapotgaan.
Midden november kregen mijn collega’s het nieuws dat er drastisch op alle CAW’s zou bespaard worden. Het tegenovergestelde van wat er naar ons gevoel eigenlijk nodig was. Op 3 december gingen al mijn collega’s naar Brussel om te protesteren. Het heeft evenwel niets uitgehaald. De jongere die vannacht geen dak boven het hoofd heeft, de vrouw die gevlucht is van de slagen van haar partner, de man die het leven niet meer ziet zitten… Ze zullen allemaal langer moeten wachten op de hulp die ze nochtans allemaal zo hard verdienen.
Vanochtend zag ik volgende kop online verschijnen: “Wouter Beke snijdt in preventieve gezondheidszorg.” Het Vlaams Expertisecentrum Suïcidepreventie en de Zelfmoordlijn worden getroffen. Sensoa, VAD, Eetexpert, Centrum voor kankeropsporing… Het zijn maar enkele van de vele organisaties die vanaf januari 2020 minder subsidies zullen krijgen en het water nog meer aan hun lippen zullen voelen, of gewoon simpelweg niet meer zullen kunnen bestaan.
Ook ik heb voor en na mijn zelfmoordpoging in 2014 hulp gezocht bij de Zelfmoordlijn, het JAC, bij het CGG. Ik had het geluk dat ik er terecht kon. De tijden waren ‘beter’ toen. Deze organisaties hadden allen ietsje meer geld en middelen om mij te helpen. De overheid vond me belangrijk. Ik was het waard om geholpen te worden.
Ik geef toe dat ik vandaag gebroken ben en ik niet goed meer weet wat te doen. Mijn hart bloedt. Het bloedt voor alle sociaal werkers die overal al jaren hun uiterste best doen, ongeacht de soms zeer moeilijke werkomstandigheden, om hun medemens met raad en daad bij te staan. Het bloedt voor alle (toekomstige) cliënten, die in nood de stap naar professionele hulp durven te zetten en hopen dat iemand hen zal helpen. En het bloedt voor mezelf, want wil en kan ik nog wel sociaal werkster zijn in tijden zoals deze? Kan ik dat wel nog aan?
Mijn psychologe zei me eens dat er vele hulpverleners zijn die een ‘kerkhof van cliënten’ hebben. Cliënten die we niet hebben kunnen helpen, ondanks onze vele pogingen. Ik was bijna zo’n overleden cliënte voor mijn hulpverleners, maar gelukkig heb ik het gehaald. Op dat van mij ligt er tot nu toe één iemand: een crème van een gast van 18 jaar. Mats heet hij, en het doet me nog zo vaak verdriet. Ik vraag me af wat een mensenleven nog waard is, als de regering niet inziet dat die preventieve hulp mensenlevens kan redden? Hoeveel cliënten zal ik nog verliezen?
Bestelt u alvast grafbloemen, minister Beke? Want het zullen er veel zijn.
Met luide stem 
Ik word hier kwaad en triest van. Er loopt vanalles mis. De focus van de politiek ligt op dingen zoals “de Vlaamse canon” en “onze identiteit” i.p.v. problemen die er echt toe doen. Ik ben de laatste jaren mijn geloof in de politiek kwijt, in alle partijen.