Een tijdje geleden vertelde ik jullie dat ik me had opgegeven als getuige bij TeGek!? Ondertussen heb ik al drie keer de kans gehad om mijn verhaal te gaan vertellen aan verschillende klasgroepen.
De eerste keer dat ik moest gaan getuigen, was ik énorm nerveus. De dagen ervoor heb ik eigenlijk aan één stuk zitten stressen, want ik wist niet hoe ik eraan moest beginnen. Ik dacht dat het beter zou zijn om mijn verhaal uit te schrijven, zodat ik er een of andere structuur uit kon halen… Oh boy, wat was ik verkeerd. Ik ging uiteindelijk slapen met een uitgeschreven verhaal, zonder Powerpoint en een ferm bang hartje.
Die ochtend stond ik op en reed ik richting Roeselare. Een rit van ongeveer een uur. En met elke kilometer die ik reed, werd ik nerveuzer en nerveuzer. Karin van TeGek!? stond me op te wachten en samen gingen we naar het leslokaal. Ik kan jullie niet uitleggen hoe hard mijn hart tekeer ging toen de 30-tal leerlingen het leslokaal uiteindelijk binnenkwamen… Koud zweet. Klamme handen. Bevende stem. Ijsberen. Ik begon mijn getuigenis met mij uitgebreid te verontschuldigen. “Want ik ben heel erg nerveus.” En de jongeren knikten bemoedigend. Ik begon aan mijn verhaal en het vloeide eruit alsof ik het al 100 keer had gedaan. Sommige stukken waren moeilijk te zeggen en ik merkte dat ik constant weg en weer liep, dat ik met mijn armen grote gebaren begon te maken als het wat moeilijker werd. Maar ik deed verder en de jongeren reageerden. Er begonnen er enkelen te huilen. Sommigen haalden hun blik niet van me af. Anderen knikten en trokken hun mondhoeken omhoog.
Uiteindelijk ging de bel en moest ik nog zo’n twee zinnen zeggen. De leerlingen bleven roerloos zitten, alsof die bel nooit was gegaan. Ik bedankte hen om te luisteren en het bleef stil. Ik vroeg of er vragen waren en opnieuw bleef het ijzig stil. Vreemde ervaring en ik denk dat de leerkracht het ook voelde… Ze vroeg of er vragen waren en liet de jongeren naar buiten gaan. Op dat moment ben ik richting Karin gewandeld, die zichtbaar ook wat aangeslagen was. Ze nam mijn arm vast en zei dat ik dat toch zo goed had gedaan. En op dat moment kwam de ontlading en ben ik beginnen huilen. Ze nam me mee naar buiten, langst de leerlingen die uiteraard niet begrepen wat er scheelde. Dus ik vormde een glimlach en zei: “Het is van blij”. Ik was zo trots op mezelf.
We liepen de trap af, terwijl ik maar bleef herhalen hoe ‘zot’ het was en ‘wow’ en dat ik blij was en dat het zo goed voelde en dat het zo goed gelukt was, veel beter dan gedacht. We dronken een koffie en bespraken kort mijn getuigenis, praatten kort over mijn verhaal. Het was voor haar ook de eerste keer dat ze mijn verhaal hoorde en het blijft natuurlijk altijd hard om zoiets te horen. Maar het feit dat zij zelf aangedaan was, onder de indruk was, was voor mij een opluchting. Het toonde alleen maar dat ik erin geslaagd was om over te brengen wat zelfmoord en depressie met een persoon doet.
Een paar maand na die eerste getuigenis, begin februari, kreeg ik opnieuw de kans om mijn verhaal te gaan brengen. Deze keer twee getuigenissen na elkaar in een school in Tielt. Ik kwam daar toe en de andere getuige bleek ziek te zijn, waardoor ik plots voor twee groepen van elk zo’n 70-80 man ging moeten spreken… Het was dan ook even slikken toen ik vooraan een gevulde studiezaal stond, deze keer wel met Powerpoint.
Het verliep ongeveer weer hetzelfde. Ik, heel nerveus, mijn verhaal vertellende… Opnieuw leerlingen die me aanstaarden, bemoedigend knikten, sommigen huilden… en vooral die intense stilte op het moment dat ik vertelde dat ik had geprobeerd om zelfmoord te plegen. De ongelofelijke ontlading wanneer ik klaar was met vertellen, dit keer zonder tranen… Oh, wat was ik trots op mezelf.
Na elke getuigenis voel ik dat bepaalde zaken een plaats krijgen. Dat ik het gevoel heb dat ik iets goed doe en ook echt trots mag zijn op mezelf. En hoe moeilijk deze getuigenissen ook zijn en hoe lastig ik het ook soms heb om bepaalde dingen te vertellen, des te meer ben ik ervan overtuigd dat ik dit moet doen om anderen te helpen. Dus bring it on, zou ik zo zeggen.
Met luide stem 